A terra é rica e nós somos pobres

Axiña virán os tempos de marchar. Todo cando agora estamos a facer, toda esta loita titánica serrando madeira de sol a sol e día tras día non impedirá o inevitábel. Atrás quedarán os camiños percorridos, os fríos sentidos e os amores ostentados. Atrás o tempo adolescente e esta nosa fala enxebre. Todo ficará atrás, a penas atesourado nun recuncho da memoria. Axiña, aínda que non o pensemos, aínda que non o desexemos nin o soñemos, axiña virán os tempos de marchar. Todo empurra nesa dirección. Aquí o único que temos é unha terra e os nosos brazos. Nada e ninguén máis. Marcharemos, como xa levan feito centos, miles, millóns antes ca nós. Viviremos a ilusión de comezar de novo nalgún outro lugar, de gañar cartos e progresar. E despois, cando os anos teñan pasado, abordaranos unha estraña mágoa, unha dor de peito , un sentimento de perda irreversíbel por todo o tempo roubado, o tempo pasado fóra do noso espazo amado, do natural lugar ao que pertencemos. E daquela seremos seguramente vellos. Non quedará tempo de máis. A penas, se cadra, para comprender que a terra e nós somos fillos dunha inxustiza que ninguén endexamais reparará.