Cascudas para un futuro

Na noite anterior remexía nas bombonas, énchendoas con aquel líquido velenoso que malia a máscara dicía que lle rubía polo nariz para baixar despois pola gorxa para afundir e chantar nos pulmóns. Fumigando “cucarachas” e “chiripas” construía o seu soño futuro afastado daquel cheiro insoportable. Cando pechan os bares, os restaurantes, os chamados por el “negocios”. Nas últimas horas hai que andar por detrás das barras, dos armarios, dentro das gabetas e dos bauis: flish, flish, flish, espalla o líquido, císcao para darlles morte a aqueles insectos abondosos e excesivos, interminables no clima tropical. Lembranza dun cheiro indixerible con saudoso e querido recordo. Así é o tempo que fai que case todo sexa aprezado despois, nunca ou case nunca no seu momento, que é cando as cousas acontecen. Agora aquí relembrar o que se escoou entre os dedos dos anos pasados. A pensar en ti enchendo aquelas bombonas de gris lata para o día seguinte. Con aquel pulo, con aquela convicción que só teñen os que viven, coma ti sempre viviches, no futuro do teu tempo.