No rosto dos días quéimanse os soños

Interminables e longas son as noites de inverno branco no medio do case ren. Alí na alta montaña onde os cumes son de pedra e as casas de lousa. Vai frío aló fóra, vai moito frío. A carón do lume interior os días están a pasar e pasar, sen dar conta de nada. O seu rosto e un baldeiro de nada, un lugar onde os soños xa foron queimados. Cando pase a invernía as flores chamarán pola primavera e despois será o vrao quen non deixe tempo mais que para preparar outro inverno branco, frío, baldeiro, grandísimo. Un tras outro os anos han ir pasando e deste xeito consumirase unha vida, e despois, despois outra. Se cadra unha visita familiar tirará, por un pouco, da tristeza que é caseira xa, se cadra nin iso. E despois, quero dicir, despois do despois da nada, sentirá unha antiga, fonda e persistente angunia no peito, aló no fondo, que non deixará de doer e doer, día tras día, noite tras noite do inverno branco, frío e escuro. Entón, cando sexa insoportable, cando chantada na alma para sempre non deixe abrollar luz algunha polo guiceiro da porta, será entón cando sinta que xa non lle paga a pena seguir vivindo.