maio 29, 2010

Outra Catalunya si é posible

No seu poema Letanía de Galicia, Novoneyra remata cunha forte interpelación: “sabemos que ti podes ser outra cousa, sabemos que o home pode ser outra cousa”. Desexar e soñar o imposible fornece a necesaria enerxía para o posible. Velaí a función que cumpre a utopía, exercer tensión e marcarlle un camiño á realidade presente coa vontade de que sexa transformada ou superada. Titulabamos o anterior artigo publicado aquí: Outra España non é posible. Hai tempo que España, como realidade histórica, deixou de soñarse diferente, cambiante, transformadora e superándose a si mesma. Ela só desexa seguir sendo como é: non quere ser “outra cousa”. Mirándose cada día no espello só desexa que todo siga igual: antepón calquera ben á súa inmutabilidade. E sabemos que ese camiño só conduce á decadencia. Catalunya, pola contra, anda a soñarse diferente, a pensarse a si mesma noutras rutinas e espazos. A cidadanía catalá, non parece contenta co espello onde se mira España, e clama liberdade e soberanía para peitearse ao seu xeito e segundo os seus gustos e intereses. Despois da desfeita e insulto que supuxo, e aínda supón, o feito estatutario, e en plena crise das forzas progresistas, Catalunya está a refacerse dende a cidadanía civil. Parécenos que o seu momento, o de ser “outra cousa”, non está lonxe. Se as forzas políticas catalás saben ler e recoller este pulo soberano e liberador que está a abrollar na cidadanía, na dirección e cos pasos axeitados, os resultados poden ser mesmo con abraio dabondo inmediatos. Dicía o poeta deste país, Miquel Martí i Pol, que “tot està per fer i tot és possible”. E nós así o estamos a percibir: outra Catalunya si é posible. A partir do outono veremos se o elixido, arestora case completamente confirmado, é capaz de estar á altura do que lle demanda o país.

maio 06, 2010

Outra España non é posible

O título co que encabezamos o noso artigo xa o di todo: non hai outra España posible que non sexa a da hexemonía soberana e indivisible do pobo español. O resto, de pobos, son apéndices subalternos dunha realidade superior e mellor que se chama España. Velaí van algunhas das probas. Son catro os anos que o Estatut de Catalunya leva en mans dun Tribunal Constitucional politizado e inoperante, incapaz de dictar sentenza. Un tribunal de forma e composición que obedece aos que pensaron en deixalo todo “atado e ben atado”  para que ninguén atente contra a “indivisible unidade da patria”. Foros dez anos os anos de peche dun xornal, Egunkaria, nunha acusación que se fundara no  suposto vencello da lingua e culturas eukaldúns co mundo violento, e que á fin se demostrou falsa. Son trinta os anos de falta dunha efectiva política lingüística a prol do galego que agora no normativo recúa en favor do castelán. A Catalunya touréana nas institucións do estado, a Euskadi impóñenlle un estado de excepción encuberto e a Galiza simplemente posúena. Había esperanzas no ano 2004 cando a esquerda recuperou o poder do estado, no que prometía, segundo o discurso ata entón empregado, ser unha nova alianza entre as forzas progresistas e as periféricas de cara a converter o estado nun pacto federativo real, unha “nova” transición. O resultado foi xustmente o contrario, cidadáns e pobos de España están a ver cómo se lles recurtan de certo os dereitos e chanzos avanzados durante o curto período da cativa democracia española. Hai unha clara involución en todos os estamentos do estado, e así é porque a España governaa o PSOE pero coas ideas e prácticas que impón o PP. España é do PP, que dicía nun artigo o escritor catalán Xavier Bru de Sala. E sendo do PP, controlados todos os resortes do aparello estatal, outra España non é posible. Espérannos décadas desta abafante realidade que como único horizonte dinamizador dispón dunha Catalunya cada día máis afastada e distante disposta a artellar novas respostas dende a sociedade civil.