Pensión Palmita

Algunha vez nalgún outro lugar deberon escribir que no centro de Caracas as rúas non teñen nomes. Téñeno, en troques, as esquinas. Na esquina de Pinto había unha parillada onde se mercaban uns pratiños de cartón con anacos de carne e iuca. Máis adiante estaba a Cervezería Hércules, onde ademais de cerveixas había mulleres que sentaban nas mesas cos homes e bicaban neles. Na outra esquina, a chamada de Viento, estaba o quiosco, onde se mercaban as chucherías. De Pinto a Viento, número 43. Unha casa ateigada de xente. Unha pensión. Si, unha pensión. Unha pensión que tiña, despois dunha ampliación que lle fixeran, nada menos que 37 cuartos. E como se pode supoñer cada un deses cuartos tiña a súa historia. Eran 37 historias. Case demasiado xuntas para que todas trascorresen cunha certa normalidade. Había, digamos, interferencias. É decir, que algunhas desas historias mesturábanse coas outras. Eles eran, entre outros. Un universitario enganchado. Unha exiliada cubana con lembranzas dun amor imposible na figura do cantante Juan Legido. Un home aragonés que tiña, ademais dunha distribuidora de café, moitas noivas. Un, dous, tres, ... venezolanos do interior que gustaban do boxeo, o béisbol e mailo tabaco mascado, e un xogo de cartas que lle chamaban o truco. Unha fermosa portuguesa co seu fillo e o seu noivo de color. Un, dous, tres, ... galegos de diferentes lugares que gustaban de sentirse xuntos e xogar ao subastado. A comezos dos anos setenta, nunha casa colonial do século XIX reconvertida en pensión, habitan, entre outros, galegos emigrados. Xúntanse para botar a partida. Un neno achégase a súa mesa. Véios. Escóitaos. Un día, dous, tres, catro centos, cinco centos días. Até que interioriza aquelas voces, aquel sentir, aquela diferenza e faise con ela. Trinta anos despois. A penas trinta anos máis tarde vai ler Sempre en Galiza. E daquela entenderá mellor a fotografía que na súa memoria lle llembra a un neno escoitando aquelas voces diferentes de catro homes que están a botar un subastado, indiferentes á presenza do cativo, nunha pensión do centro de Caracas. Ah, esquecía. Na entrada había un letreiro, se cadra con publicidade de coca-cola, onde poñía: Pensión Palmita.