Cos pés espidos

Anda cos pés espidos. Todo mundo ve que anda sen zapatos. Porque non os ten, non por outra cousa. Ten a pel negra, ben negriña. É un neno famélico a quen a fame lle tirou o sorriso da cara. Unha fame longa e continuada que fixo del alguén desgraciado e sen esperanza. Por esperar nin espera vivir moitos máis anos. Agora percorre o vertedoiro, onde a cidade botou os rastrollos sobrantes. Un cachiño dalgo para comer, un anaco de cousa que lle vai quitar a fame por un intre a cambio de encherlle a barriga de vermes, de máis vermes dos que xa ten. Namentres no outro lado do grande mar alguén decidiu que ía comezar unha guerra e mandou miles de homes ao deserto de oriente. E morreron mulleres, homes e nenos. Nenos ben pequenos. Pequenos de máis para ter morto. Nalgún outro lugar descoñecido para este relato alguén berra pola xustiza que nunca chegara. Namentres el, no vertedoiro, nas aforas da cidade, no arrabaldo de chabolos, no centro do continente esquecido segue a buscar, cos seus pés espidos, un anaco de calquera cousa que lle quite a fame. E se cadra despois de comer algo botara un sono.