Astarot "Maria Soliña"

Moi recomendable. A historia de María Soliña versionada en rock por Astarot.

Digo Vietnam e basta (Viaxe ao país dos ananos)

Digo Vietnam e basta, de Celso Emilio Ferreiro
Digo bomba de fósforo.
Apenas digo nada.

Digo lombriga e larva
de carne podrecida.

Digo nenos de nápalm,
terror de noite e selva,
fedor de cidade e cloaca.

Fame, suor, aldraxe,
pugas de aceiro, antropofaxia.

Digo guerra bestial,
terror de terra, crime,
lume, lava,estoupido,
verdugo e mortandade en masa.

Digo gas abafante.
Apenas digo nada.

Digo yanqui invasor,
depredador de patrias.

Digo plutonio, pentágono,
esterco bursátil, palanca,
Presidente, gadoupa,chuvia,
amargura, baba.

Digo petróleo, ferro,mineral,
trampa,lobo, caimán, polaris,
cóbrega,miseria, diplomacia.

Digo devastación que USA, usa.
Apenas digo nada.

Digo Vietnam i está xa dito todo
cunha soia palabra.

Pra abranguer a vergonza do mundo,
digo Vietnam e basta.

Unha vez máis os lusos arrexúntanse a España

Xa teño denunciado aquí neste blog en diversas ocasións, que o lusismo e mailo españolismo cabalgan xuntos niso de frear o reencontro entre a Galiza autonómica do estado español e mailo Norte de Portugal (ámbas as dúas parte da Gallaecia e Galiza histórica) . Si, teñen lusos e españois medo do rexurdir da vella Gallaecia, berce da lingua e culturas galego-portuguesa. Enteirámonos hoxe de que os Portugueses (mellor ditos os lusos) rexeitaron apoiar a candidatura do patrimonio inmaterial galego-portugués diante da UNESCO. Máis do mesmo.

¿Por qué non se poden invar vagalumes nos mercados financeiros?

Quixen saber cántas entradas referenciaban en internet a esta bitácora dos vagalumes que se invan e o resultado foi (despois de entrar na páxina do buscador google e escribir “Invando vagalumes”, premendo a continuación buscar), a estarrecedora cifra de “un total aproximado de 1640 para invando vagalumes”. Descubrín que o señor google non contara ben (cousas da tecnoloxía que tamén se trabuca) e deducín que estabamos a falar de cen e algo, se cadra chegaban as duascentas entradas. Para mín seguía sendo unha cifra estarrecedora. A conclusión á que cheguei é que a rede das bitácoras de internet (o blogmillo) funciona, e moito mellor cós mercados financeiros. E funciona penso que pola combinación de dúas cousas: a tecnoloxía e, sobre todo, a ilusión xenerosa ¿ Quen verte contidos gratuítos en internet ? O que xenerosamente quere partillar a súa experiencia, anécdota, cita erudita, lingua, historia, etc, cos outros interesados da rede en tales cousas. E líganse as bitácoras unhas as outras nun exercicio de vencello telemático de aparencia case infinita. E por iso os mercados financeiros nunca funcionarán como o blogmillo, porque se ben teñen a tecnoloxía ao seu servizo cómpreslles esa xenerosidade básica necesaria para que calquera cousa humana marche ben. Os mercados aliméntanse da cobiza imparable que impera na lei do beneficio como valor exclusivo. As bitácoras aliméntanse do amor. Si, o amor de querer ser con alguén máis. A única experiencia que pode fuxir do imperativo do lucro egoísta. Por iso tamén eu tomei das verbas da miña avoa ágrafa unha palabra enxebre, invar, que fose símbolo da súa fala rica e lembranza do meu amor polos nosos, os devanceiros desa Galiza que arestora se espreguiza do longo sono na noite longa. Os vagalumes apegáronse por enxebreza normativa e cacofonía necesaria.

¿ Alguén viu a man invisible?

Foi Adam Smith(1723 -1790), filósofo e economista escocés, quen de xeito metafórico empregara o termo “man invisible” para describir o, segundo el, papel perfecto que ten o mercado libre na asignación de bens na economía. Fixérao no máis coñecido dos seus libros: “Unha investigación sobre a natureza e as causas da riqueza das nacións”. Segundo Smith existe unha orde natural aplicable á economía que consiste en deixar que o propio mercado sexa quen de distribuír os seus bens entre os axentes (produtores, traballadores e consumidores). Deixar que actúe a “man invisible” do mercado que non ten outra norma máis que o mercado mesmo. Velaí a suma regra de Smith e do liberalismo económico identificado como neoliberalismo neste século XXI. A cuestión é que nestes días de derrube das maiores entidades financeiras do epicentro do mercado libre, os EEUU, andámonos a preguntar se alguén viu a man invisible de Smith porque non apareceu por ningures. Tan desaparecida está a devandita man que o goberno Bush suplicou ante o congreso federal a posta en marcha dun plano insólito de intervención pública no sistema financeiro dos USA. Sen o seu plano Bush agoira un 2009 “de dor e dificultades”. Caralluda a herdencia do George para o seu país: unha guerra interminable e unha economía en creba. No “Far West” Galaico o discurso do presidente Touriño afonda no panglossianismo autocomplacente tan típico do lugar: podemos estar contentos pois recibiremos 2020 millóns de euros do estado para o 2009. É o discurso oficial que di que está moi ben se pensamos que é un 8% dos orzamentos do estado para un país que representa en xente pouco menos do 7% do estado ¿Reparastes algunha vez na porcentaxe de peixe, leite, carne, madeira e enerxía eléctrica que achega Galiza ao estado ? Seguen a darlle unha pouca vianda vella á vaquiña que ten os tetos en Madrid. E iso que Quintana dixera aquelo de “a vaquiña polo que vale”. Namentres a “man invisible” segue agochada. A ver quen é o espilido que a atopa !