Miguel de Cervantes Saavedra, ¿galego ou catalán?

Despois de observar que os da Fundació d'Estudis Històrics de Catalunya andan a defender a posible orixe catalana de Miguel de Cervantes Saavedra púxenme en disposición de enviarlles a seguinte misiva na que apunto argumentos a prol da orixe galega da figura fundadora da literatura castelá. A carta está en lingua catalana pero non vos traduzo porqué penso que é moi interesante para os que non tedes contacto con esta lingua que o teñades e que a coñezades. É unha lingua moi rica e de moitos matices, tanto lexicais como fonéticos. Vaia, un tesouro como o galego.

Srs. de la Fundació d'Estudis Històrics de Catalunya,

he vist en la seva web la referència que fan al possible origen català d'en Miguel de Cervantes Saavedra. És difícil realment defendre aquesta tesi des del punt de vista antroponímic tenint en compte que:

- Cervantes és un topònim gallec.
(El Concello de Cervantes és el primer situat a Lugo venint del Bierzo-León cap a Galícia.
En gallec Cervantes té un significat exprés: "Terra de Cervos").

- Saavedra és també d'origen gallec.
De fet Saavedra en gallec vol dir "sala vella", com Pontevedra vol dir "ponte vella".
Tot i que són formes en desús en el gallec actual, no així en el gallec de l'edat mitjana.
D'altra banda és sabut que el llinatge Saavedra és molt antic a Galícia.

Els hi recomano aquest l'article que hi ha a internet.

I també els estudis respecte de l'origen gallec de Miguel de Cervantes Saavedra (concretament origen a la província de Lugo), que va fer el genealogista Manuel Julio Platero Campo.

Tampoc perdin vostés de vista que el propi Miguel de Cervantes Saavedra, al començament del capítol trenta-nou de El Quijote diu:

"...en un lagar de las montañas de León tuvo principio mi linaje, con quien fue mas agradecida y liberal la naturaleza de aquellos pueblos todavía alcanzaba mi padre fama de rica, y verdaderamente lo fuera si así se diera maña a conservar su hacienda como se daba en gastarla...".

Aquestes muntanyes a les que fa referència serien les que hi ha entre el Bierzo-León i Galícia.

El propi Padre Sarmiento, com saben un dels grans ilustrats del segle XVIII, sentenciava:

"...Cervantes y Saavedra, no pudo ser su linaje primitivo del Reyno de León, sino del Reyno de Galicia...".

M'agradaria que tinguessin tota aquesta informació en compte alhora de fer un judici sobre la catalanitat de Miguel de Cervantes Saavedra, perqué realment seria un cop excesiu de ridiculesa que acabèssim defensant la catalanitat d'algú que tindria l'origen en una altra de les nacions sense status d'Estat de la península.

Segurament que si l'historiografia oficial espanyola no vol que es faci llum al voltant de la possible catalanitat de "Cristòfor Colom / Cristobal Colon" tampoc no vol que es faci llum al voltant de la galleguitat de "Miguel de Cervantes Saavedra", ara bé s'hi mofaria en veure una reivindicació historiogràfica que atribuïs una catalanitat errada a la figura fundadora de la literatura castellana.

Rebin una cordial salutació.

Cuixart é morto

Fágome eco do artigo de Méndez Ferrín sobre o pintor catalán falecido Modest Cuixart i Tàpies. De todo o aló referido, ben interesante, entresaco este paragrafiño que nos dá conta do coñecemento que tamén ten da vida cultural catalana Ferrín:

"... formou parte (últimos cuarenta/primeiros cincuenta) do grupo Dau al Set, que soa a Dada, barceloní e de expresión lingüística catalanizante. Como todos os seus membros (Tápies, J.J. Tharrats, Arnau Puig...) practicou unha sorte de biculturalismo francés-catalán, sen pasar pola alfándega de Madrid. Próximo a eles andaba o teórico e poeta Juan Eduardo Cirlot e dentro deles o xenial creador Joan Brossa, a quen tanto quixemos en vida. Lonxe, moi lonxe, os Goytisolo, Gil de Biedma, Barral...O surrealismo era unha vía tentadora na Cataluña con conciencia de ocupación militar desde 1939. "

Remata o artigo Ferrín con ton humano e fraternal: "Modest Cuixart foi un home profundo e próximo cuxa morte nos atristura".

O búlgaro que temía a Catalunya

Fago tradución do artigo de Pilar Rahola no Periódico de Catalunya

A escena é anódina. Chofer de hotel recolle hóspede para levar ao aeroporto de Madrid. Hóspede pregunta por tempo. Chofer pregunta procedencia. E, coñecidas as orixes, el, búlgaro, eu, catalá, o diálogo convértese nun impresionante furacán que descarrega medos e prexuízos sobre o meu santo país, a miña santa lingua e o meu menos santa paciencia. Barcelona é bonita, pero os nacionalismos son malos. Queren impoñer o catalán. España se rompe por culpa nosa. Na treboada, consigo abrir o paraugas e farfullo algunhas defensas, pero o meu amado búlgaro é un guerreiro forxado nas mellores mañás de COPE, e está blindado diante da capacidade sedutora do inimigo. Non hai discusión: os cataláns son intolerantes, perigosos secesionistas e fanáticos lingüístas, e o único bo é que Barcelona é bonita. El viría a traballar, pero en Barcelona hai cataláns. De xeito que lle aconsello vivamente que se quede en Madrid, que en Catalunya todos somos polacos e non búlgaros, e iso se paga. Remata: os nacionalismos son unha lacra para España. Cando lle digo que foron nacionalistas cataláns e vascos os que se puxeron ao encabezamento da loita pola democracia, lánzame unha mirada retadora, polo retrovisor: ademais de catalá, mentireira. Naturalmente, os seus coñecementos da nosa historia superan os meus. A educación bríndanos, finalmente, un desolado saúdo cando chegamos ao aeroporto. Ambos estamos deprimidos e cabreados. No avión leo a entrevista co presidente Montilla: "Catalunya non está nin deprimida, nin cabreada". Como eu, pero ao revés. Debe de ser que non coñecen o meu búlgaro. Sen embargo, o presidente ten razón. Catalunya continúa coas súas cousas, bastante allea á diana que lle puxo a España negra, a mesma que sempre a sobpuxo, a mesma que sempre a utilizou para azuzar o medo e o estómago. Pero a diana existe e está chegando ao delirio. Pensen no meu amado chofer. Naceu en Bulgaria e non fai moito tempo que está en España. Pero xa aprendeu o que é substancial: que os cataláns teñen cornos. Sen dúbida, a Brunete mediática é unha grande escola de integración.