O último trebello novidoso de internet chámase facebook. O libro das caras, ou das faces, se o traducimos ao galego. Trátase dunha aplicación de internet que permite crear un perfil de usuario con fotos, vídeos, gustos, etc. A partir de aí o xogo esta nos vencellos, nas amizades. Os usuarios crean unha rede a base de crear ligazóns de amizade entre eles. Cando tes un amigo facebook accedes tamén as súas amizades, que nalgún caso ti tamén coñeces de xeito que poida que os convides a estabelecer a amizade virtual facebook contigo (xeralmente coincidente coa amizade persoal, mais non sempre). Tamén podes vencellarte a grupos (seguidores ou promotores dalgunha cousa ou membros dunha asociación calquera creada no facebook). Estabelécese deste xeito unha rede de redes de persoas de todo o planeta. Unha moi boa idea posta en práctica a través desta ferramenta. O negocio está na publicidade que vai aparecendo na banda dereita da páxina do facebook, como en tantos outros negocios de internet. Unha das funcionalidades máis interesantes, cando menos para min nestes comezos de empregar este trebello, é a procura de amigos. Nun punto podes introducir nomes de persoas ou correos electrónicos para ver de achalos na base de datos da aplicación. Deste xeito podes ir na procura das persoas do teu pasado: aquel amigo que hai anos que non ves, aquela rapariga que nos tempos do bacharelato che “facía tilín”, un excompañeiro de traballo, etc. Empregando este sistema achei un amigo que hai case oito anos que non vía. Mandeille notificación a través do sistema e recibín contesta. Alegreime ben. A ledicia abrollou no achado da persoa para o que facebook serviu de ferramenta. Dígoo porque hai quen pensara e sostivera que isto das TIC era moi emocionante. Teño para min que a emoción plenamente humana xorde da relación cun mesmo ou con outro humano. Cómpre non perdelo de vista no uso das tecnoloxías, onde medios e fins fican a cotío mesturados.
Ningún comentario:
Publicar un comentario