O longo parto da Galiza contemporánea

Saiban vostedes, seguidores deste blog, que a Galiza contemporánea está de parto. Mais non pensedes que se trata de algo semellante a dar a luz un naipeliño, non. Trátase de deixar atrás definitivamente sesenta e cinco anos de nacionalcatolicismo español para encetar unha nova andaina, de maior progreso e liberdade, asentada en forzas democráticas propias. Ha levar tempo. Se cadra tanto como o que nos trouxo até onde nos encontramos, mais todo apunta a que o camiño ha ser andado. Cómpre de calquera xeito ser prudentes xa que as forzas reaccionarias aínda manteñen redes antipaís en grao e suma importantes. A Galiza da diáspora (tamén país aínda que os territoriais ás veces o esquezan) non é allea a este proceso. Tamén nela están a acontecer trocos que apuntan na dirección de que unha Galiza nova emergulla nos albores do século XXI. O vindeiro día 1 de marzo asistiremos a un chanzo máis dese longo e doloroso parto. Habemos constatar se en medio da importante crise económica, os galegos e galegas seguen apostando polas fórmulas de cambio progresista introducidas polo bipartito (aínda, cómpre dicilo, moi insuficientes), ou ben optan pola restauración da fórmula reaccionaria que impuxera a Pax Fraguiana. En Barcelona, asistimos o pasado sábado 31 de xaneiro a unha escena, na asemblea xeral ordinaria do Centro Galego de Barcelona, de loita entre a vella e a nova Galiza, entre o pasado e o futuro. O pasado quixo facer daquela xuntanza un río revolto para, como di o refraneiro, que houbese gaño dos pescadores (de sempre). O futuro pretendeu bocexar un escenario futuro de río ecolóxico, coidado do que o máximo beneficiario sexa o común – alén dos necesarios e lóxicos gaños individuais-. Hai uns cinco anos o combate fora gañado polo pasado e agora foino polo futuro. Esperamos tamén que o 1 de marzo o futuro se impoña na Galiza territorio.