Feijoo, nomea o novo goberno. O recentemente elixido presidente da Xunta de Galiza, Alberto Nuñez Feijoo, fixo pública a organización e composición do novo goberno. Feijoo xuntou as infraestruturas co medio ambiente e colocou a un xestor da construción á fronte desta consellaría (¡vaite medio ambiente!), tamén xuntou turismo e cultura (¡pobre cultura!, disque debe ser a cenoria que atraia ao turismo -o novo conselleiro dixit). A política lingüística Feijoo pechouna en educación, para que non amole moito. Creou una consellaría do mar e mantivo a de medio rural (antóllasenos que neste caso tería sido máis coherente xuntalas). Ente os altos cargos nomeados destaca o director xeral de administración local que dependerá de presidencia, José Norberto Uzal Tresandi, quen concorrera nunha candidatura de Falanxe Española Independente ás eleccións do Parlamento Europeo de 1994. Vaia, un demócrata de toda a vida. Baixo presidencia tamén colocou Feijoo a xustiza. ¡Hai que ter o importante ben atado!. Polo que se albisca: ¡Un auténtico goberno democrático e de progreso! Todo ben, en Galiza diso sabémosche moito.
abril 29, 2009
Cambios políticos !!!
abril 14, 2009
¡Volvendo ao rego !
Feijoo, confirmouse a política dos caranguexos. No seu discurso de investidura Feijoo dixo literalmente "Non vimos restaurar o pasado nin derrubar o que fixeron ben os nosos antecesores". Acto seguido fixo dous reproches, segundo el fundamentais, ao labor do goberno saínte: o concurso eólico e o decreto do galego no ensino. É dicir, reprochou o pouco bo que fixera o bipartito. ¡Vaiche boa Vilaboa! Ao respecto destes dous asuntos Feijoo realizou promesas específicas de revisión e derrogación, arrincando á vez os momentos de máis efusivo aplauso dende os escanos do seu partido. Confirmouse que o novo presidente da Xunta máis que conservador é regresionista. Axeitado entón para Galiza que, como os caranguexos, camiña cara atrás. ¡Mágoa de país!
O exilio, mal menor. Despois de escoitar a Feijoo un pensa que o exilio é un mal menor. Na Cataluña que habitamos a ninguén se lle ocorrería revisar e derrogar decretos que pretendían darlle pulo ao propio. Sabiamos que o mal dos colonizados é estimar máis o alleo có propio, e Feijoo semella padecelo a maiores.