Non
se trata de acadar a independencia (ou mellor dicimos soberanía?)
para calquera forma de estado. Non. Trátase de que cando Catalunya
acade a súa plenitude nacional se constitúa nun novo estado sen
exército. Un estado sen armas. O
colectivo “Pau
i treva”
(Paz e tregua) fará público mañá o manifesto “Catalunya
per la seguretat humana i la pau', cadrando
co aniversario da morte de Gandhi -30 de xaneiro de 1948-, no que
promove que a formación do novo estado catalán prescinda do
exército.
A proposta antóllasenos complicada no seo da Europa militar vencellada
á OTAN, pero abofé que cómpre que a utopía turre da realidade
para transformala, pois tamén semellaba un imposible a independencia
e o pobo catalán está máis preto ca nunca, se botamos ollo aos
seus últimos trescentos anos de historia, de chegar ao utopos
por tanto tempo arelado. E se tan pretiño se anda de acadar o
desexo, porque non comezar a pensar dende xa nunha arela aínda máis
plena: a dunha Catalunya estado e sen armas.
Asinan o tal manifesto
unha boa présa de personalidades do mundo da cultura catalá, entre
os que salientan os coñecidos: Lluís Llach, Joel Joan, Teresa
Forcades, Sergi López, Arcadi Oliveres, Marina Rossell, Maria del
Mar Bonet. Como era de esperar a sociedade civil catalá está a
traballar activamente tanto no discurso configurativo como no propio
proceso preconstintuínte do seu estado.
Os
impulsores deste manifesto a prol dunha Catalunya libre e pacífica
din querer contribuír ao debate en base á constatación de que o
país ten unha cultura de raíz a favor do diálogo, o respecto e a
cooperación dos pobos. De maneira que non cómpre reproducir
estruturas que consideran obsoletas e negativas, como son os
exércitos, e se debe optar de xeito decidido pola “seguretat
humana i la pau” (a
seguridade humana e a paz)
E
digo que, como galego de nación e pacífico, me marabilla a idea de
vivir nunha Catalunya independente e sen armas.