Os
cidadáns de Catalunya vivimos con abraio as declaracións, actitudes
e outros que proveñen de España. De feito hai tempo que esas
reaccións nos sorprenden e nos magoan. Por iso, pensamos, estamos
onde estamos. Hai tempo, se cadra dende que o goberno tripartito,
encabezado polo president
Maragall, puxese en marcha a ampliación do autogoberno co Nou
Estatut,
incorporando un trato fiscal xusto, que o que provén de España
resulta sempre un atranco, un pesar, un insoportable. Foi o president
Montilla quen falou de desafección, un desapego que día tras día
se consolida. Un afastarse que non coñece de identidade nin de
clase, e que afecta de xeito transversal a toda a sociedade catalá.
Todo
mundo entende ben que os que máis achegan a un común non poden
ficar, despois do reparto, por debaixo dos que menos aportan. Un
trato inxusto que sufrimos os cidadáns de Catalunya no cotián dos
nosos días cando nos achegamos aos servizos públicos; e todo ao
tempo que nos toca escoitar, aínda por riba, as voces que chegan da
península: insolidarios, egoístas, avaros. E así, día tras día,
semana tras semana, meses e anos. E así, para rematar onde estamos:
queremos administrarnos, queremos decidir o que facer cos nosos
recursos. Somos una comunidade nacional na defensa dos nosos
intereses para o cal precisamos de plena soberanía. Nunca antes, dos
trinta e dous anos que levo vivindo neste país, percibín a tanta
xente, de tan diversa orixe e condición social e política, tan
cohesionada como no convencemento de que Catalunya ten o dereito e
maila obriga de decidir.