decembro 29, 2006

Ranchiños en Caracas

Disque unha imaxe vale máis ca mil palabras. Velaí unha foto ateigada de ranchiños en calquera dos moitos "cerros" que arrodean a cidade de Caracas. Fálase de millóns de presoas vivindo nestas casiñas feitas de calquera maneira unhas enriba das outras sen plan ningún nin cousa que se lle asemelle. Son os habitantes destes ranchiños aquí en Caracas e en toda Venezuela os que lle dan a vitoria a Chávez, porque aínda e que sexa para fornecelos de remendos foi o único presidente que se fixou neles. Ás veces gustaríame saír á fiestra e velos, como facía alá, porque forman parte tamén da miña paisaxe. Se cadra tanto como as verdes praderías de Ancares coas súas vacas rubias pacendo ¿ quen sabe ?

decembro 23, 2006

A Nazón de Breogán, versión "flamenco"

A polémica está servida. A interpretación do Himno de Galiza en versión flamenca alporizou a algúns dos membros do Parlamento Galego na celebración do 25 aniversario, sobre todo, aos deputados nacionalistas. Escoitado este anaquín da interpretación que alguén pendurou na rede parece que esta foi fermosa e sentida. Coido que debemos comezar outra fase do noso desenvolvemento nacional que pase por non arrepiarnos sempre que escoitemos ou cheiremos algo que teña que ver con España, porque as Nacións maduras e sensatas, que é o que debemos ser, tamén saben aprezar e empregar o bo que hai nas Nacións veciñas. Mesmo empregan iso que hai de bo e aprezable para recrear a identidade propia. Ao outro chámaselle "complexo de inferioridade". Claro que nós disto do "complexo" aínda levamos dabondo nas alfándegas.

decembro 19, 2006

O Berro extremo. Desacougo.

Quixen traer aquí este berro Edvard Munch porque é sen dúbida un dos máximos expoñentes do expresionismo e porque reflexa intensamente o desacougo. Esta palabra galega ten abondos matices que encadran na explicación da situación psíquica expresada neste cadro que co título de "Berro" pintara Munch en 1893. El mesmo describiu deste xeito a experiencia que o levou a pintar esta obra: "Eu camiñaba con dous amigos pola estrada, entón chegou o solpor; de súpero, o ceo tornouse vermello como o sangue. Detívenme, apoieime no valado, indiciblemente canso. Lapas de lume e sangue extendíanse sobre o fiordo negro azulado. Os meus amigos seguiron camiñando, mentres eu ficaba atrás tremendo co medo, e sentín o berro enorme, infinito, da natureza".

decembro 10, 2006

Anne Frank Huis


A casa de Ana Frank Anne Frank Huis é unha mostra máis do que a sociedade civil holandesa achega ao conxunto da memoria histórica de Europa, que tan falta está dela. Soubemos ademais da existencia do Diario de Ana Frank en galego, segundo nos din unha fermosa e moi coidada edición do diario que esta nena adolescente escribiu mentres estivo durante dous anos agochada dos nazis nunha casa da capital dos países baixos. Sabemos que a súa historia rematou na morte pero non pereceu en nós a idea e maila necesidade de seguir loitando, día a día, recuncho por recuncho, contra todas aquelas formas políticas que tentan facernos crer que hai "persoas máis persoas ca outras" polo feito de seren de raza, relixión ou calquera outra caracterización humana diferente. Despois de saber que o castiñeiro físico que Ana Frank vía dende a fiestra do seu agochadoiro, fonte de vida e alegría para ela naqueles momentos escuros e tristes, tamén pereceu podemos agora colocar a nosa folla no castiñeiro virtual dende o web do museo. E despois disto deberemos seguir ao axexo porque o fascismo pode abrollar en calquera lugar e momento da historia humana, seguramente nos máis inesperados.

novembro 21, 2006

Galiza é única

Intelixente xeito de amosar Galiza en España poñendo a identidade en valor. Parabéns á consallería. Recollo as palabras que se din no video: luscofusco, ribeira, badalada, carballeira, morriña. Por certo que o outro día descubrimos que carballo é unha palabra de orixe celta que neste caso fica galeguizada co sufixo -eira: carballeira. O mestre Méndez Ferrín di que falamos o romance latino con máis presenza de léxico celta. Palabras únicas, como di no anuncio. Outra razón para pensar que o galego é o meirande dos nosos tesouros colectivos.

novembro 14, 2006

reNOVA GALIza 2 na Orfeu-livraria de Bruxelas

11 de novembro de 2006.
Como alguén lembrou durante o acto era o día de San Martiño. De esquerda a dereita: Xavier Alcalá, Xabier Queipo, Ana Miranda, Camilo Valdehorras e Suso Mon. Diante o público que encheu a Orfeu-livraria de Bruxelas, un espazo galego-portugués na capital de europa. Algunhas das cousas que se dixeron na presentación foron:
-A diáspora debe ser arestora entendida non como emigración senón como cidadanía global galega.
- Co Monográfico estabamos apostando pola Galiza global e nacional a un tempo.
- A Galiza Global é un concepto que engloba a todos os galegos independentemente de se son cidadáns do territorio administrativo de Galiza ou de calquera outro país.
- A diáspora galega é imprescindible para colocar a Galiza no mundo no século XXI.
- Cómpre unha política que aposte pola diáspora en termos de dereitos e cidadanía.
A crónica de La Voz dá máis información de cómo trascorreu o acto.

novembro 07, 2006

Bruxelas: eu pasaba por alá

Se alguén vai pasar este sábado en Bruxelas entón recomendámoslle que se achegue á libraría Orfeu.
Presentación do número 2 da revista reNOVA GALIza
Sábado 11 de novembro de 2006 ás 18:00h
Orfeu - Livraria portuguesa e galega em Bruxelas
Rue du Taciturne, 431000 BRUXELLES- Belgique

outubro 26, 2006

Os Ancares, reserva da Biosfera



Ledicia ao sabermos a nova de que a Unesco vén de declarar que as nosas montañosas terras dos Ancares sexan Reserva da Biosfera. Para min Ancares é, entre outras moitísimas cousas, esta imaxe dun verde prado no medio das montañas. Na memoria aparecen entón: Caldela, Rubia, Morita e Parda, que eran as catro vacas da casa, e mais eu co meu paraugas facéndolles de pastor. De ida e de volta afaláballes: vaca vei, to vei to, veite vaca vei, etc...Toda unha linguaxe, todo un mundo, toda unha nación antiga bulindo polo meu ser.
Aquí podedes atopar máis información sobre a declaración da Unesco.

outubro 19, 2006

Reportagem sobre a língua galega na TV portuguesa

Interesante reportaxe sobre a lingua galega que se emitiu na TV Portuguesa. ¿como conseguirmos que os Portugueses coñezan mellor a parentela do Galego e mailo Portugués e a situación do Galego en Galiza? Seguramente que estes reportaxes son un bo camiño.

outubro 06, 2006

reNOVA GALIza no Café Tortoni de Bos Aires

No Café Tortoni de Bos Aires tivo lugar a presentación do monográfico do número 2 da reviststa reNOVA GALIza, A Galiza Global: os galegos e galegas no mundo (I). No Web do Foro Cívico de Barcelona atopamos máis fotos e información.

outubro 04, 2006

Lula e mailo "noso" Brasil

Estes días estamos a seguir o que acontece nese, ás veces tan preto e outras tan lonxe, país marabilloso que é o Brasil. Dicimos "noso" porqué forma parte do noso espazo cultural. Eu adícome estes días a escoitar Radio Globo do Río de Janeiro e decátome, "máis uma vez", da incríble proximidade do galego e mailo brasileiro. Despois boto unha ollada na Folha de Sao Paulo e pregunto: ¿ cando van ter de brasileiro aulas os nenos galegos ? Respóndome, cando Galiza saiba onde fica o seu lugar no mundo. Namentres eu a escoitar Radio Globo e a ler a Folha de Sao Paulo.

setembro 18, 2006

No Pazo de Trasalba,...


Seguimos coa sesión da Clariña en diversos lugares do país. Este de agora é moi recomendable. Estamos na casa museo Pazo de Trasalba, residencia durante longo tempo do mestre Ramón Otero. O lugar onde está a Clariña é precisamente a galería do Pazo que foi deseñada por Castelao. A combinación de cores - verde enriba da pedra- e outros elementos fan da galería unha das pezas sublimes deste Pazo. Non deixedes de visitalo se tedes vagar. Velaí un texto recollido que eu tamén firmo: "Serán as terras vizosas de Trasalba e os contactos humanos alí desenvolvidos os que fagan descubrir a Don Ramón as esencias profundas da cultura tradicional e as que o poñan en contacto coa lingua, paisaxe e sensibilidade galega. A casa de Trasalba e os seus contornos paisaxísticos axúdannos decisivamente a mellor entender o pensamento oteriano e constitúese como un dos referentes simbólicos do noso pasado recente"

setembro 08, 2006

A Clara coa vaca de Breogán


En Santiago, visitando a exposición Nazón de Breogan, a Clariña posa xunto a ese icono animal de Galicia: a vaca. Supoñemos, dado que non dicía de quen era que se trataba da vaca do mesmísimo Breogán. Ora ben, teríanos parecido mellor que para isto fose unha Rubia galega, sempre máis enxebre ca de pintiñas, disque chegada de Suíza. Todo e que ¿Suíza non existía en tempos de Breogán? Entón, ¿de quen é a vaca?

setembro 02, 2006

Forno de pan en Ancares


Velaí o que cabe neste forno dunha casa labrega de terras Ancaresas. Son 14 fogazas e 1 empanada. Foron amasando na artesa, metade de centeo e metade de trigo. Ben amasado para que a masa no quede lelda. O pan aínda esta branquiño e o forno xa está roxado. Para roxar un forno precísanse ademais da leña seca de xesta ou uz unhas puxas, que serven para acender o primeiro lume. O pan deberá ser sacado ao seu tempo e seguro, ben seguro, que estará boísimo.

agosto 02, 2006

As galegas e os galegos no mundo (I)


O Foro Cívico Galego de Barcelona vén de presentar un monográfico que fala sobre nós, as galegas e galegos que pertencemos á Galiza Global. Mulleres e homes que vivindo fóra da Galiza territorial sentímonos formando parte da Galicia Nación. Dende a web do FORO, na sección da súa revista reNOVA GALIza se poden descargar os pdf que conteñen as 208 páxinas deste inmenso traballo sobre As galegas e os galegos no mundo (I).

xullo 08, 2006

Praziña de Fonseca, Santiago.


Velaí unha imaxe da praziña de Fonseca, xusto a carón da inmensa praza do obradoiro.
Nesta semana vindeira teremos o pracer de andar por aí e facer rúas no casco vello de Santiago.

maio 29, 2006

Delmi Álvarez. Galegos na diáspora.

Dende estes vagalumes da rede convídovos a que coñezades o magnígico e rigoroso traballo fotográfico de Delmi Álvarez, un galego de Vigo afincado en Latvia (Letonia). Podedes aprezalo na súa web http://www.delmialvarez.com que contén, entre outros moitos, un traballo fotográfico sobre os galegos e galegas no mundo: a Galicia da diáspora contada a través da fotografía. Parabéns para Delmi Álvarez.

maio 28, 2006

Antonio Placer, un chanteur Gallicien

Convidámosvos a coñecer a este cantautor galego afincado en Francia

Il chante ou a chanté en Galicien, Castillan, Catalan, Français, Provençal, Portugais, Italien, Sarde, ou en langage imaginaire.

Musicien autodidacte, il est issu d’une tradition orale hispanique nourrie du fruit des anciens et dans laquelle « l’Artiste est un serviteur de la Vie ». Né en Galice (Espagne), Antonio Placer vit depuis vingt ans en terres grenobloises où il compose et crée une musique vivante, poétique, ni tout à fait hispanique, ni tout à fait française, fruit de la semence des différentes cultures qui l’habitent, atlantiques et méditerranéennes. Depuis 1993, Antonio Placer fabrique et présente ses créations, ses chansons, en France et à l’étranger.

Para máis detalles
http://www.antonioplacer.com

Cousas simples a facer pola lingua


Rei de Copas http://reidecopas.blogspot.com vén de propoñer 7 cousas simples a facer pola lingua (http://reidecopas.blogspot.com/2006/05/algunhas-cousas-simples-que-podemos.html)
1. Falar galego con naturalidade, sen facer diso unha bandeira nin unha doutrina.
2. Fuxir dos tópicos sobre segundo as formas quen pode ou non expresarse en galego.
3. Pedir con amabilidade e firmeza que a documentación da nosa vida estea redactada na nosa lingua. Mantérmonos na lingua na nosa vida cotiá.
4. Agasallar libros en galego aos nosos amigos e coñecidos.
5. Evitemos as discordias innecesarias.
6. Dirixámonos aos candidatos do noso concello e amosémoslles a nosa preocupación ou satisfacción, segundo sexa o caso, pola estado da lingua.
7. Participemos na vida cidadá en galego.
Dende aquí unímonos a estas recomendacións de Rei de Copas.

maio 19, 2006

Dolmen de Dombate

Vindo de Ponteceso, entrados xa no concello de Cabana de Bergantiños e de camiño a Laxe desvíamonos cara ao lugar chamado chan de Borneiro. A desviación é xustificada: queremos facerlle visita ao Dolmen de Dombate (www.dolmendombate.com) que é no noso universo: o Dolmen. Ao chegarmos aprezamos a carpa negra metálica que cubre e imposibilita a visión ampla e distante do Dolmen. Máis tarde saberemos, por comentario do guía, que esta carpa está aí dende 1990, ano no que se quixeron protexer da destrución solar ás pinturas que hai no interior. Agora, segundo tamén afirma o guía, a metálica rede negra está a estragar máis cá protexer, xa que fai que se conserve unha alta humidade no interior que desfai tanto ou máis cós raios do Sol. Todo en si unha metáfora do país. Aínda estamos á espera de que o novo goberno tire de enriba a negra tea de arames enferruxados na que o país ficaba aferrollado. De momento non hai resposta.

maio 13, 2006

Carnestoltes vs Antroido II - Lingua desterrada

Recoméndase ler primeiro o "Carnestoltes vs Antroido I"

A Clariña vai a unha escola de nome Magoria, o mesmo que ten o lugar onde vivimos no distrito de Sants de Barcelona. É unha pequena escola de barrio onde se mesturan nenas e nenos de moitas e diversas orixes e linguas. Iso si, na escola comparten unha cousa todos (e todas): a lingua catalá. O que une a esas nenas e nenos de países múltiples, con relixións diversas e mesmo con diferente cor de pel, é o feito de que na escola para entenderse e comunicarse entre eles fan servir a lingua do país onde viven. E iso, téñoo por seguro, fai que se sintan iguais e vencellados uns cos outros. O idioma catalán é o espazo comunicativo onde se están a formar as súas conciencias de persoas. Endexamais esa lingua halles ser cousa allea, ben pola contra serálles íntima e propia mesmo cando non sexa a lingua materna ou paterna. Pero ademais de serlles unha lingua familiar e propia, percibirana tamén como lingua de cultura e de prestixio porque: ¿que máis prestixio para un idioma que ser o centro do sistema educativo do país? Mellor dito: ser o centro do sistema educativo do país onde ese idioma naceu. Porque, digo eu, ¿quen dixo iso de que os idiomas non teñen un territorio natural ? ¿É que acaso non ten cada lingua un lugar de seu, ese espazo onde xermolou aínda que despois fose desterrada?

maio 12, 2006

A Clariña da man de Avelino Pousa

Verán de 2005
Nesta foto fica presente a terra presente con máis de 80 anos de diferenza. Longa vida a Avelino e venturoso futuro para Clariña. Así o desexamos. E no entanto, Galiza andara na procura dos vieiros da liberdade.

Carnestoltes vs Antroido I

Cada mañá, despois de espelir o sono, a Clariña ergue a súa conciencia de case cinco anos e unha vez vestida, lavada, peiteada e almorzada, sae á rúa cara á súa escola colléndose da miña man de pai. A cidade, a esas horas, está xa esperta de máis, e cruzar as rúas convértese nun exercicio que cómpre facer con máxima precaución. A Clariña ten esa lección ben aprendida e aperta a miña man no momento de cruzarmos. No traxecto de casa á escola sempre hai conversa. Papi –di dende a súa pequena estatura-, sabes que onte estivemos buscando o carnestoltes. E ¿atopástelo?, pregunto eu. Si, si, estaba no patio de primaria cos nenes grandes. Despois vén cando eu lle explico que no noso país, aló onde os carballos falan, ao carnestoltes chamámoslle antroido –aínda que ben non sexan a mesma cousa, penso para min-. Entón ela coa súa garimosa e pequena voz di: ¡Ah, antroido!.

maio 01, 2006

Fanático

Falei nesta lingua na que escribo e alguén me chamou “fanático”. Quixen falar nesta lingua en calquera lugar e circunstancia e non fun comprendido. Pareceulles estraño. Quixen facer vida normal con estas palabras e olláronme de arriba a abaixo, cal becho raro. Disque quixeron saber a qué partido político votaba por falar e comportarme de tal xeito. Alguén me chamou “fanático” porque non cambiei para a lingua que el estaba a falar. E digo eu, ¿por que non cambiaba el para a miña se as dúas son igual de “oficiais”?. Si, eles non cambian, mantéñense na súa, pero os fanáticos somos nós. Somos nós os raros. Aquí non hai conflito, din. Este é un país pacífico. Ímonos levar ben. Un consello, sobre todo non se vos ocorra dicir que se están a violar os vosos dereitos lingüísticos porque daquela diranvos que estades “pasados”, que todo iso son discursos de mitin político electoral ou, se cadra, que aínda estades a voltas co Marxismo. Porque, iso si, aínda que descoñezan por completo ao Marxismo, a maioría destes dos que vos estou a falar téñenlle auténtica xenreira a todo aquelo que cheire a Marx.

marzo 30, 2006

Cos pés espidos

Anda cos pés espidos. Todo mundo ve que anda sen zapatos. Porque non os ten, non por outra cousa. Ten a pel negra, ben negriña. É un neno famélico a quen a fame lle tirou o sorriso da cara. Unha fame longa e continuada que fixo del alguén desgraciado e sen esperanza. Por esperar nin espera vivir moitos máis anos. Agora percorre o vertedoiro, onde a cidade botou os rastrollos sobrantes. Un cachiño dalgo para comer, un anaco de cousa que lle vai quitar a fame por un intre a cambio de encherlle a barriga de vermes, de máis vermes dos que xa ten. Namentres no outro lado do grande mar alguén decidiu que ía comezar unha guerra e mandou miles de homes ao deserto de oriente. E morreron mulleres, homes e nenos. Nenos ben pequenos. Pequenos de máis para ter morto. Nalgún outro lugar descoñecido para este relato alguén berra pola xustiza que nunca chegara. Namentres el, no vertedoiro, nas aforas da cidade, no arrabaldo de chabolos, no centro do continente esquecido segue a buscar, cos seus pés espidos, un anaco de calquera cousa que lle quite a fame. E se cadra despois de comer algo botara un sono.

marzo 17, 2006

Pensión Palmita

Algunha vez nalgún outro lugar deberon escribir que no centro de Caracas as rúas non teñen nomes. Téñeno, en troques, as esquinas. Na esquina de Pinto había unha parillada onde se mercaban uns pratiños de cartón con anacos de carne e iuca. Máis adiante estaba a Cervezería Hércules, onde ademais de cerveixas había mulleres que sentaban nas mesas cos homes e bicaban neles. Na outra esquina, a chamada de Viento, estaba o quiosco, onde se mercaban as chucherías. De Pinto a Viento, número 43. Unha casa ateigada de xente. Unha pensión. Si, unha pensión. Unha pensión que tiña, despois dunha ampliación que lle fixeran, nada menos que 37 cuartos. E como se pode supoñer cada un deses cuartos tiña a súa historia. Eran 37 historias. Case demasiado xuntas para que todas trascorresen cunha certa normalidade. Había, digamos, interferencias. É decir, que algunhas desas historias mesturábanse coas outras. Eles eran, entre outros. Un universitario enganchado. Unha exiliada cubana con lembranzas dun amor imposible na figura do cantante Juan Legido. Un home aragonés que tiña, ademais dunha distribuidora de café, moitas noivas. Un, dous, tres, ... venezolanos do interior que gustaban do boxeo, o béisbol e mailo tabaco mascado, e un xogo de cartas que lle chamaban o truco. Unha fermosa portuguesa co seu fillo e o seu noivo de color. Un, dous, tres, ... galegos de diferentes lugares que gustaban de sentirse xuntos e xogar ao subastado. A comezos dos anos setenta, nunha casa colonial do século XIX reconvertida en pensión, habitan, entre outros, galegos emigrados. Xúntanse para botar a partida. Un neno achégase a súa mesa. Véios. Escóitaos. Un día, dous, tres, catro centos, cinco centos días. Até que interioriza aquelas voces, aquel sentir, aquela diferenza e faise con ela. Trinta anos despois. A penas trinta anos máis tarde vai ler Sempre en Galiza. E daquela entenderá mellor a fotografía que na súa memoria lle llembra a un neno escoitando aquelas voces diferentes de catro homes que están a botar un subastado, indiferentes á presenza do cativo, nunha pensión do centro de Caracas. Ah, esquecía. Na entrada había un letreiro, se cadra con publicidade de coca-cola, onde poñía: Pensión Palmita.

febreiro 26, 2006

Non a esquezades que morre

Non teñades a afouteza de esquecer certas cousas. Sobre todo certas palabras. As palabras son as que sustentan este universo tecido e entretecido de novo. Este espazo refeito, rexurdido das nosas mans, que son a nosa forza, pero sobre todo da nosa memoria que non é outra cousa que unha rede de palabras. Así que reparade ben no que vos vou explicar: prepararemos a masa para os feixós. Se cadra vos chamádeslles filloas. O importante nisto dos feixós-filloas é que a masa debe quedar lelda, sen burbullas, quere dicir ben mesturada e no seu punto. Tamén podiamos ter preparado na artesa, como non, a masa para o pan. De centeo ? De trigo ? Tanto ten. O importante é que a masa saia lelda porque senón o pan non vale. Home valer vale, comerémolo igual, pero non será o mesmo. Xa está. Paseivos a palabra. Non a esquezades que morre. Lembrade que este universo de memoria, botado aquí na rede telemática, depende de que estas e outras palabras non sexan esquecidas. Así que depende de nós, da nosa rede, unha rede de memoria que constrúe, de vagar, a conciencia dun país marxinado e esquecido que é a nosa patria.

febreiro 23, 2006

A terra é rica e nós somos pobres

Axiña virán os tempos de marchar. Todo cando agora estamos a facer, toda esta loita titánica serrando madeira de sol a sol e día tras día non impedirá o inevitábel. Atrás quedarán os camiños percorridos, os fríos sentidos e os amores ostentados. Atrás o tempo adolescente e esta nosa fala enxebre. Todo ficará atrás, a penas atesourado nun recuncho da memoria. Axiña, aínda que non o pensemos, aínda que non o desexemos nin o soñemos, axiña virán os tempos de marchar. Todo empurra nesa dirección. Aquí o único que temos é unha terra e os nosos brazos. Nada e ninguén máis. Marcharemos, como xa levan feito centos, miles, millóns antes ca nós. Viviremos a ilusión de comezar de novo nalgún outro lugar, de gañar cartos e progresar. E despois, cando os anos teñan pasado, abordaranos unha estraña mágoa, unha dor de peito , un sentimento de perda irreversíbel por todo o tempo roubado, o tempo pasado fóra do noso espazo amado, do natural lugar ao que pertencemos. E daquela seremos seguramente vellos. Non quedará tempo de máis. A penas, se cadra, para comprender que a terra e nós somos fillos dunha inxustiza que ninguén endexamais reparará.

febreiro 17, 2006

No rosto dos días quéimanse os soños

Interminables e longas son as noites de inverno branco no medio do case ren. Alí na alta montaña onde os cumes son de pedra e as casas de lousa. Vai frío aló fóra, vai moito frío. A carón do lume interior os días están a pasar e pasar, sen dar conta de nada. O seu rosto e un baldeiro de nada, un lugar onde os soños xa foron queimados. Cando pase a invernía as flores chamarán pola primavera e despois será o vrao quen non deixe tempo mais que para preparar outro inverno branco, frío, baldeiro, grandísimo. Un tras outro os anos han ir pasando e deste xeito consumirase unha vida, e despois, despois outra. Se cadra unha visita familiar tirará, por un pouco, da tristeza que é caseira xa, se cadra nin iso. E despois, quero dicir, despois do despois da nada, sentirá unha antiga, fonda e persistente angunia no peito, aló no fondo, que non deixará de doer e doer, día tras día, noite tras noite do inverno branco, frío e escuro. Entón, cando sexa insoportable, cando chantada na alma para sempre non deixe abrollar luz algunha polo guiceiro da porta, será entón cando sinta que xa non lle paga a pena seguir vivindo.

febreiro 15, 2006

Cascudas para un futuro

Na noite anterior remexía nas bombonas, énchendoas con aquel líquido velenoso que malia a máscara dicía que lle rubía polo nariz para baixar despois pola gorxa para afundir e chantar nos pulmóns. Fumigando “cucarachas” e “chiripas” construía o seu soño futuro afastado daquel cheiro insoportable. Cando pechan os bares, os restaurantes, os chamados por el “negocios”. Nas últimas horas hai que andar por detrás das barras, dos armarios, dentro das gabetas e dos bauis: flish, flish, flish, espalla o líquido, císcao para darlles morte a aqueles insectos abondosos e excesivos, interminables no clima tropical. Lembranza dun cheiro indixerible con saudoso e querido recordo. Así é o tempo que fai que case todo sexa aprezado despois, nunca ou case nunca no seu momento, que é cando as cousas acontecen. Agora aquí relembrar o que se escoou entre os dedos dos anos pasados. A pensar en ti enchendo aquelas bombonas de gris lata para o día seguinte. Con aquel pulo, con aquela convicción que só teñen os que viven, coma ti sempre viviches, no futuro do teu tempo.

febreiro 14, 2006

Invando vagalumes

Arredados dos centros a nosa vida transcorre nas marxes, onde nada se decide e todo é marxinal. Só dispoñemos do tempo que pasa e non deixará de pasar. O tempo xusto que mide coa mesma vara a nosa estancia "marxinal" e aqueloutra "central". Se cadra imos camiño de algures ou, se cadra, mesmo de ningures. Nese espazo do ren abrimos a boca para invar os vagalumes que a noite ha parir na escuridade. Esas luciñas de esperanza que escintilan no medio do baleiro e do orballo da noite. As luciñas da esperanza para unha palabra, unha palabra perdida na boca dunha anciana ancaresa que partiu para o alén aló polos finais do anterior século deixándonos esta estraña e anterga herdencia: unha palabra, botada no ar, dita para quen se queira facer con ela. "Eu invo, que non teño dentamia". E agora nós, tirados pola fonda voz que a proferira botámola a andar neste imprevisible mar telemático para que non sexa esquecida. Xa que logo, convidados quedades a invar, mesmo que sexan vagalumes. Serán, se cadra, esas vellas da noite as que agochen a resposta deste misterio que chegado aos nosos días aínda non dixo a súa derradeira palabra.