Dionisia, unha estrela que alumea no ceo de Bos Aires

Tarde do domingo 30 de novembro. No correo electrónico recibimos unha mensaxe que comeza co fatídico anuncio: “Morreu Dionisia”. Escribe dende a cidade de Bos Aires, Débora Campos, autora do blog dos fíos invisibles. Eses fíos que se tecen, teceron e tecerán ao redor da alma galega dende a diáspora consciente da capital do país austral, Arxentina. Tan lonxe e tan cerca. Dionisia López Amado (Cedeira 1928- Bos Aires 2008), salientable integrante das Nais da Praza de Maio, fundadora da comisión de Familiares e Desaparecidos Españois durante a dictadura militar. Co seu pano branco na cabeza reivindicaba xustiza. Procurou ao longo de máis de 30 anos ao seu fillo Antonio desaparecido, fotógrafo e membro do Partido Revolucionario dos Traballadores (PRT). Para ela estaba ausente, non morto. Mentres hai memoria non se perece. Axudou a moitas outras familias de desaparecidos dende 1978 até hoxe. Dionisia era das que levaba na frente unha estrela e no bico un cantar. A estrela da dignidade e mailo canto da liberdade. Está claro que para nós Dionisia non morreu, forma parte da historia da conciencia cívica de Arxentina, de Galiza e da humanidade. Tal e como lemos no correu remitido pola nosa amiga Débora dende a outra beira do atlántico: “Dionisia foi unha homenaxe á vida ao longo de 80 anos. E vivirá, dende logo, máis alá das circunstancias do seu corpo. Porque a vida é moito máis cunha chea de órganos. É un compromiso.” Maila tristeza da perda sentimos a ledicia da morte vencida porque nos decatamos que Dionisia vive en nós. E ademais vémola cal estrela que alumea o ceo Bonaerense.