A sentenza do Tribunal Internacional de Xustiza sobre a independencia de Kosovo sorprendeu a moitos, e máis aló de por declarar a legalidade da devandita por afirmar que non hai nada no ordenamento xurídico internacional que poida impedir un proceso independentista baseado na soberanía dun parlamento democrático e representativo. Bótanse abaixo os argumentos esgrimidos polos contrarios ao proceso - entre eles o propio estado español- do principio da unidade territorial, que declara a inviolabilidade das fronteiras do estado ( unha retórica que nos soa á “indivisible unidade da patria”, aludida en teimosía na sentenza do, neste caso, Tribunal Constitucional verbo do Estatut de Catalunya ), e tamén o da unilateralidade da declaración, segundo o cal o territorio secesionado ten a obriga de pactar co estado do que se separa. De xeito que é de esperar que xa nin unidade territorial, nin bilateralidade formen parte do ordenamento xurídico á hora de ditar sentenza en procesos semellantes. Aquí en Catalunya hai quen pensa que as vindeiras eleccións do outono ao Parlament de Catalunya serán as máis interesantes da recente historia democrática deste país porque delas podería saír unha forte representatividade do soberanismo (serán os votos de: solidaritat catalana, ERC e unha non desbotable parte de CiU). Habemos ver o que pasa. Ben é certo que Catalunya alancou nos últimos tempos de xeito considerable no proceso de emancipación contando para isto coa inestimable axuda do Constitucional e da dereita reaccionaria española que berra contra Catalunya cada vez que o seu parlamento decide calquera cousa. E tal foi o avance que hai enquisas que dan unha porcentaxe de ao redor do 40% dos cidadáns favorables á independencia -cando non se chegaba ao 20% hai escasos 5 anos-. E é que algúns mesmo intúen a República na vindeira lexislatura. A min dáme que a cousa aínda non dá para tal, pero como dixo aqueloutro o futuro sempre é impredicible.
Ningún comentario:
Publicar un comentario