Quixen saber cántas entradas referenciaban en internet a esta bitácora dos vagalumes que se invan e o resultado foi (despois de entrar na páxina do buscador google e escribir “Invando vagalumes”, premendo a continuación buscar), a estarrecedora cifra de “un total aproximado de 1640 para invando vagalumes”. Descubrín que o señor google non contara ben (cousas da tecnoloxía que tamén se trabuca) e deducín que estabamos a falar de cen e algo, se cadra chegaban as duascentas entradas. Para mín seguía sendo unha cifra estarrecedora. A conclusión á que cheguei é que a rede das bitácoras de internet (o blogmillo) funciona, e moito mellor cós mercados financeiros. E funciona penso que pola combinación de dúas cousas: a tecnoloxía e, sobre todo, a ilusión xenerosa ¿ Quen verte contidos gratuítos en internet ? O que xenerosamente quere partillar a súa experiencia, anécdota, cita erudita, lingua, historia, etc, cos outros interesados da rede en tales cousas. E líganse as bitácoras unhas as outras nun exercicio de vencello telemático de aparencia case infinita. E por iso os mercados financeiros nunca funcionarán como o blogmillo, porque se ben teñen a tecnoloxía ao seu servizo cómpreslles esa xenerosidade básica necesaria para que calquera cousa humana marche ben. Os mercados aliméntanse da cobiza imparable que impera na lei do beneficio como valor exclusivo. As bitácoras aliméntanse do amor. Si, o amor de querer ser con alguén máis. A única experiencia que pode fuxir do imperativo do lucro egoísta. Por iso tamén eu tomei das verbas da miña avoa ágrafa unha palabra enxebre, invar, que fose símbolo da súa fala rica e lembranza do meu amor polos nosos, os devanceiros desa Galiza que arestora se espreguiza do longo sono na noite longa. Os vagalumes apegáronse por enxebreza normativa e cacofonía necesaria.
Ningún comentario:
Publicar un comentario