Ruído de Trens

O pasado 5 de Xuño presentouse na Facultade de Filoloxía (UB) Ruído de Trens, primeiro poemario da autoría de Eduard del Castillo Velasco, membro e colaborador de ERGaC, e que recibe edición pública grazas a ter obtido no 2014 o XXVII Premio Nacional de Poesía Xosemaría Pérez Parallé. Cómpre non esquecer que o devandito é extensión dun outro co que gañara o III Certame de Poesía Manuel Leiras Pulpeiro. Xa que logo, son dous tribunais os que confirman a cualidade deste traballo literario.

A presentación correu a cargo da profesora Sabela Labraña, quen iniciara a Eduard na alfabetización da lingua galega hai xa máis dunha década na mesma UB – Tempus Fugit ! -, e que a carón dela contou coa presenza física do autor -arestora domiciliado en Compostela- e dun inesperado hóspede, o fillo duns meses do poeta que o acompañou na cirimonia durmindo envurullado nunha tea sobre o seu peito.

O poemario que mesmo o autor encadra nos poemas de amor antóllasenos percorrendo tamén, e non en menor grao, outros espazos: a identidade, o paso do tempo, ... valla senón como proba un botón: “Entregarnos é a única saída. / Aceptar con fervor que hai que ir morrendo, / que é o decoroso a vida e o pracer”. Tal é cando se entende o amor en senso amplo, apertando ás outras dimensións presentes e necesarias da existencia, como non pode ser doutro xeito. Unha apreciación esta que no prólogo de Ruído de Trens, o crítico Isaac Lourido resolve como: “tensión entre a nostalxia do lugar que non existe ( orixe, pertenza, identidade ) e a propensión conflituosa e reconfortante do amor”. No mesmo prólogo e nunha outra apreciación apuntada polo crítico, refírese a como o autor “opta polo tránsito e os corpos, que é tanto como dizer pola inestabilidade e a carne”. Velaí, que outra cousa habita nas nosas vidas máis que o tránsito, o decorrer dunha vida corpórea que escoa entre as fendas do tempo. O home / A muller diante do río imprevisible, inestable do decorrer da vida e do tempo. Porque en Ruído de Trens as palabras estoupan na procura dunha realidade transitoria e carnal que endexamais serán quen de apreixar – perquè la paraula mai arriba a copsar del tot allò que esdevé! -.

A Eduard Velasco, agora co nome literario, acompañámolo na presentación ao redor dunha cincuentena de amigos e coñecidos que puidemos descubrir que Ruído de Trens é unha enorme boa nova para a lingua e cultura de Galiza, nembargantes vén de ircorporarse a elas de xeito público e notorio alguén que, sen ter a orixe nos territorios e familias nadas no país, é quen de coñecer no fondo, tanto no campo como na academia, o respirar dos días de Galiza, cal é dicir, o sentir, pensar, expresar e amar da súa cultura incardinada na vida das persoas do pobo, as mesmas que habitaran o lugar-territorio, a Casa de Cereixa, convertido agora en espazo literario dun amor que dá pé a uns poemas reveladores de “que a natureza / - por sorte para todos-/ segue a estar por riba da cultura/ á marxe do aparato co que visitamos a existencia”. Eduard imprímelle a estes poemas de Ruído de Trens a elegancia da métrica, do léxico, do dominio dunha liguaxe ricaz que eleva os estouridos das palabras á súa máxima expresión. Porque el, que di non ter aldea, ten xa moitas aldeas e forma parte, de corazón e con toda a súa bagaxe, da Nación dos galegos. Excusádeme o repetido: Boa nova para Galiza e a súa literatura! Benvido Eduard, sexa ésta tan só a primeira.