La dignitat de Catalunya

Velaí encabezando esta entrega o título do editorial conxunto que publicaron o pasado 26 de novembro unha boa présa de xornais de Catalunya: Avui, Diari de Girona, Diari de Sabadell, Diari de Tarragona, Diari de Terrassa, El 9 Nou, El Periódico de Catalunya, La Vanguardia, Regio 7, Segre, El Punt. Un editorial onde as correspondentes direccións destes medios da prensa escrita se poñen de acordo para expresaren a súa inquedanza diante do posible inminente fallo do Tribunal Constitucional (TC) sobre o novo “Estatut  de Catalunya”, salientando, tal e como din no mesmo editorial, que este se está a producir despois “... de case tres anos de lenta deliberación e continuas tácticas que feriron a cohesión e erosionaron o seu prestixio”. A sensación do Pobo Catalán é, como ben  se pode entender, de fartura. No seu día, hai tres anos, os cataláns referendaran un Estatuto que anteriormente xa fora retallado nunha xogada de Zapatero, previo pacto con CiU –que sempre vendeu ao país polo seu prato de lentellas-, para facer que pasase polas Cortes Españolas sen o desgusto do PSOE máis rancio. Esa versión light foi a aprobada en Cortes e a que volveu de novo a Catalunya para ser referendada, aínda que contando cun apoio menor por mor da petición de voto en contra de ERC, o cal influira non só no voto contrario senón tamén na abstención.  Agora, disque outra institución do Estado (o TC) o pode recortar aínda máis: o fallo deste tribunal podería deixar o Estatuto catalán moi mermado nos avances esenciais respecto do punto de partida: o anterior estatuto de 1979. De se dar este caso: ¿qué outra vía de avance lle quedaría ao Pobo Catalán ? Hai uns meses escribira neste espazo sobre o nada desprezable medre do independentismo en Catalunya: segundo algúns estudos sociolóxicos case o 20% da poboación se amosa favorable á fundación dun estado propio. Son xa máis de 100 os municipios cataláns que farán consulta sobre a independencia para o vindeiro 13 de decembro. Todo apunta a que hai unha fenda entre Catalunya e o Estado que se abre cada vez máis porque a primeira demanda a dignidade que o segundo é incapaz de fornecerlle.