Ranchiños en Caracas

Disque unha imaxe vale máis ca mil palabras. Velaí unha foto ateigada de ranchiños en calquera dos moitos "cerros" que arrodean a cidade de Caracas. Fálase de millóns de presoas vivindo nestas casiñas feitas de calquera maneira unhas enriba das outras sen plan ningún nin cousa que se lle asemelle. Son os habitantes destes ranchiños aquí en Caracas e en toda Venezuela os que lle dan a vitoria a Chávez, porque aínda e que sexa para fornecelos de remendos foi o único presidente que se fixou neles. Ás veces gustaríame saír á fiestra e velos, como facía alá, porque forman parte tamén da miña paisaxe. Se cadra tanto como as verdes praderías de Ancares coas súas vacas rubias pacendo ¿ quen sabe ?

A Nazón de Breogán, versión "flamenco"

A polémica está servida. A interpretación do Himno de Galiza en versión flamenca alporizou a algúns dos membros do Parlamento Galego na celebración do 25 aniversario, sobre todo, aos deputados nacionalistas. Escoitado este anaquín da interpretación que alguén pendurou na rede parece que esta foi fermosa e sentida. Coido que debemos comezar outra fase do noso desenvolvemento nacional que pase por non arrepiarnos sempre que escoitemos ou cheiremos algo que teña que ver con España, porque as Nacións maduras e sensatas, que é o que debemos ser, tamén saben aprezar e empregar o bo que hai nas Nacións veciñas. Mesmo empregan iso que hai de bo e aprezable para recrear a identidade propia. Ao outro chámaselle "complexo de inferioridade". Claro que nós disto do "complexo" aínda levamos dabondo nas alfándegas.

O Berro extremo. Desacougo.

Quixen traer aquí este berro Edvard Munch porque é sen dúbida un dos máximos expoñentes do expresionismo e porque reflexa intensamente o desacougo. Esta palabra galega ten abondos matices que encadran na explicación da situación psíquica expresada neste cadro que co título de "Berro" pintara Munch en 1893. El mesmo describiu deste xeito a experiencia que o levou a pintar esta obra: "Eu camiñaba con dous amigos pola estrada, entón chegou o solpor; de súpero, o ceo tornouse vermello como o sangue. Detívenme, apoieime no valado, indiciblemente canso. Lapas de lume e sangue extendíanse sobre o fiordo negro azulado. Os meus amigos seguiron camiñando, mentres eu ficaba atrás tremendo co medo, e sentín o berro enorme, infinito, da natureza".

Anne Frank Huis

A casa de Ana Frank Anne Frank Huis é unha mostra máis do que a sociedade civil holandesa achega ao conxunto da memoria histórica de Europa, que tan falta está dela. Soubemos ademais da existencia do Diario de Ana Frank en galego, segundo nos din unha fermosa e moi coidada edición do diario que esta nena adolescente escribiu mentres estivo durante dous anos agochada dos nazis nunha casa da capital dos países baixos. Sabemos que a súa historia rematou na morte pero non pereceu en nós a idea e maila necesidade de seguir loitando, día a día, recuncho por recuncho, contra todas aquelas formas políticas que tentan facernos crer que hai "persoas máis persoas ca outras" polo feito de seren de raza, relixión ou calquera outra caracterización humana diferente. Despois de saber que o castiñeiro físico que Ana Frank vía dende a fiestra do seu agochadoiro, fonte de vida e alegría para ela naqueles momentos escuros e tristes, tamén pereceu podemos agora colocar a nosa folla no castiñeiro virtual dende o web do museo. E despois disto deberemos seguir ao axexo porque o fascismo pode abrollar en calquera lugar e momento da historia humana, seguramente nos máis inesperados.